Szczęście to ŻYĆ. Oddychać. Czuć jak pracuje serce albo po prostu mieć tego świadomość.
Szczęściem jest pamiętać, że przyszliśmy na ten świat jako mocarni, wspaniali, boscy, ale nie niezniszczalni.
Najbardziej szczęśliwa jestem wtedy, gdy doceniam swoje życie i siebie, i dziękuję za jego wszystkie przejawy. To nie jest takie proste. W pędzie codziennego dnia łatwo o tym zapomnieć. Również wygodnie zapomnieć, kiedy jakiś etap życia nie układa się jak w bajce. Za co wtedy dziękować?
Za te dobre, ale również te trudne, te cholerne, te masakrujące chwile.
Bo miarą człowieka jest nie to, ile razy upada,
ale to, ile razy się podnosi.
Olbrzymim szczęściem jest więc żyć i mieć świadomość, że na to życie składają się najdrobniejsze momenty, a każdy z nich summa summarum jest dobry. Bo jeden cieszy i ekscytuje, ale drugi też rani
i smuci – a wtedy wzmacnia, pozwala mocniej się odbudowywać i tworzy prawdziwe JA.
Wszystkim życzę niesamowicie ekscytujących i radujących chwil szczęścia, zadowolenia, dobrostanu,
a jeśli jest dobrze – by było jeszcze lepiej!
Oraz – jeśli jest źle – wiary i pewności, że po każdej burzy zza chmur wyłania się słońce. I siły, by przetrwać burzę, ujarzmić obawy i z ich pomocą wzrosnąć.
By powitać słońce z podniesioną głową i mocą w sercu.
